~ j   Wielka manipulacja wokół osoby Ojca Mieczysława Alberta Krąpca OP (9)
Posted by Marucha w dniu 2018-05-16 (środa)
W tym roku mija setna rocznica utworzenia Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz dziesiąta rocznica śmierci ojca Mieczysława Alberta Krąpca, rektora KUL- w latach 1970 – 1983. Te dwie rocznice ściśle się ze sobą wiążą.
Z okazji 100-lecia KUL został wydany kalendarz zatytułowany Nauczyciele wolności 1918 – 2018, w którym nie ma jakiejkolwiek wzmianki o o. Krąpcu. Coś niewiarygodnego! Nasuwa się pytanie, o co w tym wszystkim chodzi? Skąd tak kuriozalna decyzja?
O roli i zasługach o. Krąpca dla KUL kilkakrotnie już pisałem. Skrótowo przypomnę je raz jeszcze.
Krąpiec – młody trzydziestoletni dominikanin rozpoczął wykłady na wydziale filozofii w 1951 roku. Trzykrotnie, w latach 1958 – 1961, a także 1969 – 1970 pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficznego. W latach 1970 – 1983 był pięciokrotnie wybierany na stanowisko rektora.
Obejmując urząd rektora, zastał KUL w katastrofalnym stanie finansowym: brak pieniędzy, rozpadające się budynki – jednym zdaniem – bieda z nędzą. KUL-owi w każdej chwili groziła likwidacja. Siostra Z. Zdybicka wspomina: „…wydrukowano nowe mapy Lublina, już bez KUL-u”.
Krąpiec wykonał gigantyczną pracę: załatwiał za granicą pieniądze, rozbudował uczelnię, za Jego rektorowania utworzono lub rozbudowano nowe wydziały, między innymi: – zorganizowano Międzynarodowy Zakład Leksykograficzny Redakcji Encyklopedii Katolickiej; – utworzony został w 1972 roku Zakład Duszpasterstwa i Migracji Polonijnej (od 1984 roku Instytut Badań nad Polonią Zagraniczną i Duszpasterstwem Polonijnym); – reaktywowano w 1972 roku Sekcję Filologii Romańskiej i w 1982 roku Sekcję Filologii Angielskiej na Wydziale Nauk Humanistycznych; – reaktywowano w 1981 roku Wydział Nauk Społecznych z sekcjami psychologii, pedagogiki, socjologii; – reaktywowano w 1983 roku sekcję Prawa na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk Prawnych” [153].
Uczynił z KUL uczelnię na światowym poziomie, zawarł szereg umów o współpracy z wieloma zagranicznymi uniwersytetami. Dbał o rozwój intelektualny i materialny. Zatrudniał wykładowców, przyjmował studentów wyrzuconych z innych uczelni ze względów politycznych.
Profesor Józef Franciszek Fert – były prorektor KUL ds. dydaktyki i wychowania wspominając o. Krąpca podkreśla:
„Kolejnym wielkim powodem do dumy z życia księdza Krąpca jest to co zrobił dla uniwersytetu: przejął go w bardzo trudnych czasach – niemal całkowitej jego likwidacji. Podczas moich studiów było już tylko 1500 studentów, polikwidowano wiele kierunków i katedr. Kiedy Ojciec Krąpiec wraz z profesorem Stefanem Sawickim przejęli władzę, rządzili trzynaście lat – to też o czymś świadczy – wielokrotnie byli wybierani powtórnie na to stanowisko i tworzyli znakomity tandem przywracając wiele z utraconych kierunków.
Powstały nowe wydziały, nowe katedry – np. podzielił się Wydział Filozofii Chrześcijańskiej i powstał Wydział Nauk Społecznych, powstał Wydział Filozofii, a w następnym etapie powstał Wydział Matematyczno – Przyrodniczy, a więc był stały rozwój. Powstały nowe zakłady międzywydziałowe, takie chociażby jak Międzywydziałowy Zakład Badań nad Twórczością Cypriana Norwida, który w rankingach ogólnopolskich zajmuje wysokie piąte miejsce; malutki zakład ogromnie wysoko zaszedł…”
I dalej:
„I jeszcze chcę koniecznie powiedzieć, mianowicie od czasów pełnienia przez Ojca Krąpca funkcji rektora uniwersytetu, rozpoczęła się jego rozbudowa. Pamiętam, że uniwersytet właściwie się rozsypywał – to są przecież stare gmachy podominikańskie (to też jest symboliczne: KUL mieści się w dawnym klasztorze dominikańskim).
Otóż Ojciec Krąpiec i Stefan Sawicki rozpoczęli odbudowy i rozbudowy uniwersytetu, który – warto to podkreślić – z 1500 studentów (kiedy ja zacząłem studia w 1964 r.) zwiększył ich liczbę do ponad 20 tysięcy. On właśnie tchnął nowego ducha i nowe życie w ten zamierający uniwersytet (pokreślenie moje-H.D). od jego czasów zaczęły się niełatwe, ale dynamiczne i piękne dni KUL, rozrost ilościowy i jakościowy na wszystkich polach, a także terytorialny, bo przecież mamy i poza Lublinem swoje wydziały zamiejscowe. Nie do przecenienia są więc zasługi Ojca Krąpca dla naszego uniwersytetu” [154].
Kolejne świadectwo o roli Krąpca przekazuje biskup Jan Śrutwa, rektor KUL w latach 1988-1989:
„Krąpiec w ciągu 13 lat pełnienia funkcji rektora wykazał się wielką inicjatywą; jego dziełem jest np. obecny wygląd głównego gmachu KUL. Za jego kadencji rozpoczęło się wydawanie pierwszych tomów Encyklopedii Katolickiej” i dalej „Zawsze mówiliśmy, że olbrzymia większość polskiego Episkopatu wywodzi się z absolwentów KUL (80-85%). Było tak, zwłaszcza w czasach kiedy KUL był jedynym uniwersytetem katolickim od Łaby po Władywostok.
Kiedy w tamtych czasach – komunistycznych wypadało jechać za granicę, jak choćby do Londynu, i tam szukać wsparcia finansowego u naszej Polonii – to wtedy najpotężniejszym argumentem było to, że jest to kuźnia kadr dla polskiego Kościoła, dla katolickiej filozofii, dla rzetelnej teologii – kuźnia, która jest nie do zastąpienia od Łaby po Tokio.
Potrafił prowadzić niezwykle trudne rozmowy z władzami państwowymi, gdy na czele PZPR stał Edward Gierek. W stanie wojennym, kiedy wszyscy byli przerażeni, Ojciec Krąpiec na posiedzeniu Senatu dał pod głosowanie sprawy odnowienia Wydziału Nauk Społecznych na KUL, zlikwidowanego przez władze komunistyczne w pierwszych latach po II wojnie światowej. Wiedział, że władza, która czuje się bardzo silna, może tutaj ustąpić dla zjednania sobie chociażby takiej instytucji jak KUL – a szerzej Kościół katolicki w Polsce. Więc jako rektor uczelni decydował w sposób bezpośredni i w sposób pośredni o jej rozwoju, a jej rozwój to w efekcie nowe kadry wychodzące z tej uczelni” [155].
Ks. prof. Antoni Dębiński był studentem KUL w czasach rektorowania Krąpca. Studiował, uczestniczył w życiu akademickiej wspólnoty. Musiał widzieć jak uczelnia się rozbudowuje, rozwija. Pewno dostrzegał to jak Krąpiec ze swoimi najbliższymi współpracownikami uczynił z KUL uczelnię o charakterze i zasięgu światowym.
Wychodzi jednak na to , iż Dębiński nie jest w stanie zrozumieć i przyjąć do wiadomości tych podstawowych faktów. Nie rozumie, że gdyby nie Krąpiec dawno by już KUL nie było, a tym samym nie byłoby jubileuszu 100-lecia uniwersytetu. I co pewno najważniejsze dla Dębińskiego, nie byłby on rektorem KUL, może byłby rektorem innej uczelni, co jest mało prawdopodobne